جوزف پرسٽلي (Joseph Priestley؛ (24 مارچ 1733ع - 6 فيبروري 1804ع)، FRS، [3] هڪ انگريز ڪيميادان، يونيٽيرين عيسائي، قدرتي فلسفي، عالم، گرامر دان، گھڻن مضمونن جو معلم ۽ ڪلاسيڪل لبرل سياسي نظريي جو ماهر هو.[4] هن 150 کان وڌيڪ ڪم شايع ڪيا ۽ سائنس جي ڪيترن ئي شعبن ۾ تجربا ڪيا.[5][6] ڪيميا ۾ پريسٽلي کي آڪسيجن جي دريافت جو ڪريڊٽ ڏنو ويو آهي، جيڪا هن سال 1774ع ۾ مرڪيورڪ آڪسائيڊ جي حرارتي ٽٽ جي ذريعي الڳ ڪيو.[7][8]

جوزف پرسٽلي
Joseph Priestley

FRS
Joseph Priestley
پرسٽلي جو پورتريت، سال 1801ع
پيدائش 24 مارچ، 1733ع
برسٽل، يارڪشائر، انگلينڊ
وفات 6 فيبروري، 1804ع
نارٿمبرلينڊ، پينسلوانيا، گڏيل آمريڪي رياستون
پيشو
شھرت جو ڪارڻ * آڪسيجن (O2) جي دريافت ۽ نو ٻيون گئسون، جن ۾ ڪاربن مونو آڪسائيڊ (CO)، نائٽرڪ آڪسائيڊ (NO)، نائٽرس آڪسائيڊ (N2O)، امونيا (NH3)، سلفر ڊائي آڪسائيڊ (SO2) ۽ نائٽروجن پرآڪسائيڊ (N2O4) شامل آهن.
  • ڪاربن چڪر جي دريافت
اعزاز * رائل سوسائٽي جو فيلو (1766ع)[1]
  • ڪوپلي ميڊل (1772ع)[2]

هن جي حياتيءَ دوران، پرسٽلي جي ڪافي سائنسي شهرت هن جي ڪاربونيٽيڊ پاڻي جي ايجاد، بجليءَ تي هن جي لکڻين ۽ ڪيترن ئي گيسن جي دريافت تي رهي، جنهن ۾ سڀ کان وڌيڪ مشهور آڪسيجن آهي جن کي پرسٽلي "ڊي فلوجسٽڪ هوا“ جو نالو ڏنو.[9] پرسٽلي جي فلوجسٽن نظريي جو دفاع ڪرڻ ۽ هن نظريات کي رد ڪرڻ جو عزم جيڪا ڪيميائي انقلاب بڻجي ويا، آخرڪار هن کي سائنسي برادري ۾ الڳ ٿلگ ڪري ڇڏيو.

پرسٽلي جي سائنس سندس مذهبي نظريات سان جڙيل هئي ۽ هن مسلسل ڪوشش ڪئي ته روشن خيال عقليت پسنديءَ کي عيسائي مذهبي نظريات سان ملائي.[10] هن جي مابعدالطبعيات لکت ۾، پرسٽلي ڪوشش ڪئي مذهبيات، ماديت ۽ عزم کي گڏ ڪري، هي هڪ اهڙو منصوبو هئو جنهن کي "بيوقوف ۽ اصل" سڏيو ويو.[11]

هن يقين ڪيو ته فطري دنيا جي صحيح سمجهه انساني ترقي کي وڌائيندو ۽ آخرڪار مسيحي ملينيم جو ذريعو بڻجي ويندو.[12] پرسٽلي، جيڪو خيالن جي آزاد ۽ کليل تبادلي تي پختو يقين رکندو هو، رواداري ۽ مذهبي اختلاف ڪندڙن لاءِ برابري جي حقن جو حامي هو، جنهن هن کي انگلينڊ ۾ وحدانيت پرست عيسائيت ڦيلائڻ ۾ مدد پڻ ڏني. پرسٽلي جي اشاعتن جي تڪراري نوعيت، پهريان آمريڪي انقلاب ۽ بعد ۾ فرانس جي انقلاب جي سندس واضح حمايت سان گڏ،[13] عوامي ۽ حڪومتي توهين کي جنم ڏنو؛[14] آخرڪار هن کي 1791ع ۾، پهرين لنڊن ۽ پوءِ آمريڪا ڏانهن ڀڄڻ تي مجبور ٿيو. بعد ۾ هڪ متشدد ٽولو سندس برمنگهم گهر ۽ چرچ کي ساڙي ڇڏيو. هن پنهنجا آخري ڏهه سال نارٿمبرلينڊ ڪائونٽي، پنسلوانيا ۾ گذاريا.

هڪ عالم ۽ استاد جي طور تي، پرسٽلي پنهنجي سڄي زندگي تدريسي علم ۾ اهم ڪردار ادا ڪيو، جنهن ۾ انگريزي گرامر تي بنيادي ڪم ۽ تاريخ تي ڪتابن جي اشاعت شامل آهي. هن ڪجهه سڀ کان وڌيڪ اثرائتو شروعاتي تاريخي ٽائم لائنون تيار ڪيون. تعليمي لکڻيون پرسٽلي جي مشهور ڪمن مان هيون. يقينن، سندس مابعدالطبعياتي ڪم، جيتوڻيڪ، سڀ کان وڌيڪ پائيدار اثر رکندڙ آهن، جيئن هاڻي فلاسفرن جهڙوڪ جيريمي بينٿم، جان اسٽوارٽ مل ۽ هربرٽ اسپينسر پاران استعمال جي بنيادي ذريعن طور سمجهيو وڃي ٿو.

ابتدائي زندگي ۽ تعليم

سنواريو

ڪيريئر

سنواريو

نيدهام مارڪيٽ ۽ نانتوچ: وارنگٽن اڪيڊمي: ليڊز: ڪالن: برمنگهم: هيڪني: پنسلوانيا:

ڊگريون

سنواريو

آرڪائيو

سنواريو

چونڊيل ڪم

سنواريو

پڻ ڏسو

سنواريو

خارجي لنڪس

سنواريو

مختصر آن لائن سوانح عمريون

سنواريو
  1. "List of Fellows of the Royal Society 1660–2007, K–Z". royalsociety.org. The Royal Society. وقت 12 December 2007 تي اصل کان آرڪائيو ٿيل. حاصل ڪيل 1 August 2019.  Unknown parameter |url-status= ignored (مدد)
  2. "Copley archive winners 1799–1731". royalsociety.org. The Royal Society. وقت 11 January 2008 تي اصل کان آرڪائيو ٿيل. حاصل ڪيل 1 August 2019.  Unknown parameter |url-status= ignored (مدد)
  3. "Priestley" آرڪائيو ڪيا ويا 30 October 2014 حوالو موجود آهي وي بيڪ مشين.: Collins English Dictionary – Complete & Unabridged 2012 Digital Edition.
  4. حوالي جي چڪ: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named oxford2004
  5. Isaacson, 2004, pp. 140–141, 289
  6. Schofield, 1997, p. 142
  7. H. I. Schlesinger (1950). General Chemistry (4th ed.). p. 134. 
  8. Although Swedish chemist Carl Wilhelm Scheele also has strong claims to the discovery, Priestley published his findings first. Scheele discovered it by heating potassium nitrate, mercuric oxide, and many other substances in about 1772.
  9. "Joseph Priestley, Discoverer of Oxygen National Historic Chemical Landmark". American Chemical Society. حاصل ڪيل 21 May 2021. 
  10. Tapper, 10.
  11. Tapper, 314.
  12. Tapper, 314.
  13. Schofield, 1997, p. 274
  14. Van Doren, p. 420