|
جيتن جي ڪانفرنس
هڪڙي جهنگ ۾ جيتن پاڻ ۾ اتحاد قائم ڪرڻ جي لاءِ هڪ ڪانفرنس ڪوٺائي، جنهن ۾ ننڍا وڏا اُڏامندڙ ۽ زهريلا سڀُ جيت اچي ڪٺا ٿيا. ڪانفرنس ڪوريئڙي جي تجويز تي ڪوٺائي وئي هئي ته جيئن ان ۾ نه فقط هرڪو پنهنجا مسئلا ٻڌائي سگھي، پر آئنده لاءِ پاڻ ۾ ٻڌي برقرار رکي سگھجي.
ڪانفرنس کان هڪ ڏينهن اڳ گھريتڙين، سخت محنت ڪري مٽيءَ جي هڪ اسٽيج تيار ڪئي، ٽنڊڻن ۽ ماڪوڙن ڪانفرنس واري ميدان کي سڌو ۽ هموار ڪيو. ڀنڀورين پنهنجي پرن سان صفائي ڪئي. مطلب ته سڀني جيتن ڪانفرنس جي انتظامن ۾ گھڻي دلچسپي ورتي.
ڪانفرنس واري ڏينهن تي سڀُ جيت اچي مڙيا. ڪانفرنس جي صدارت نانگن جي سردار ڪئي ۽ پوپٽن جو چڱو مڙس رنگو پوپٽ اسٽيج سيڪريٽري ٿيو. سڀُ جيت پنهنجا پنهنجا ٽولا ٺاهي ويٺا.
رنگو پوپٽ سڀَ کان پهريان مکين جي نمائندي، مڻ مڻ مک کي سڏ ڪيو ته هو اچي پنهنجا مسئلا بيان ڪري، مکين ۾ ڀُڻ ڀُڻ پئجي وئي ۽ پوءِ مکين جي اڳواڻ هڪ خوبصورت رنگين مکِ، اسٽيج تي اچي ڳالهائڻ لڳي.
”پيارا ڀائرو ۽ ڀينرو! اڄ اسان لاءِ خوشيءَ جو ڏينهن آهي، جو سڀ هڪ هنڌ اچي گڏ ٿيا آهيون. ڪمزور جيت کان وٺي زهريلي جيت تائين اسين سڀ هڪ آهيون. اسان ۾ مڪمل اتحاد هئڻ گھرجي. پر افسوس جو اسان مان ڪيترن جو گُذران پنهنجي ئي برادريءَ جي ميمبرن تي آهي. اسان مکين کي ڏسو وکَ وکَ تي اسان لاءِ ادن ڪوريئڙن جا ڄار اڻيا پيا آهن.“
ڪوريئڙن ۾ سُس پُس ٿين لڳي. نانگ صدارتي اختيار استعمال ڪندي ڪوريئڙن کي ماٺ ڪرائي ته مک پنهنجي تقرير وري جاري رکي. ”اسان ڪوريئڙن جي انهيءَ روزيءَ بند ڪرڻ جو مطالبو نه ٿا ڪريون، پر روزي حاصل ڪرڻ جي انهيءَ طريقي ۾ ڪجھه تبديلي چاهيون ٿا. يعني هر هنڌ ڪوريئڙن ۽ مکين جو پاڻ ۾ معاهدو ٿيڻ گھرجي جنهن موجب مکيون، پنهنجي قبيلي جي مئل مکيون ڪوريئڙن کي طوراڪ طور پهچائينديون رهنديون. ڏهاڙي هزارين مکيون مرن ٿيون ۽ ڪوريئڙن جو تعداد بنهه ٿورو آهي.“
اڳواڻ مک جي انهيءَ تجويز تي مکيون ۽ ٻيا سنها سنها جيت پنهنجي پرن سان تاڙيون وڄائڻ لڳا.
مک کان پوءِ پوپٽ، ڪوريئڙي جي چڱي مڙس کي ڳالهائڻ جي لاءِ چيو. ڪوريئڙن جو چڱو مڙس، ڪانڀو ڪوريئڙو تاڙين جي گونج ۾ اسٽيج تي اچي ڳالهائڻ لڳو:
”سائين صدر صاحب ۽ جيت برادريءَ جا سڀئي ڀائرو ڀينرو! ٻڌيءَ ۾ برڪت آهي. شڪر جو هن ڪانفرنس ۾ سڀ اچي گڏ ٿيا آهيون. آئون مڻ مڻ مک جي تجويز جي حمايت ٿو ڪريان. جيڪڏهن مکين پنهنجو واعدو نڀايو ته اسين به پاڻ کي ان معاهدي جو پابند سمجهندا سين.“
ان کان پوءِ ڪرڙيءَ، ماڪڙ، ڏينڀوءَ، وڇونءَ، ڪاڪروچ ۽ ٻين جيتن تقريرون ڪري، پاڻ ۾ اتحاد قائم ڪرڻ لاءِ زور ڀريو ۽ چيو ته ڪوشش ڪري، ڪوبه جيت ڪنهن ٻئي جيت کي نقصان نه رسائي پر ڏکئي وقت ۾ هڪٻئي جي مدد ڪريون.
ڪانفرنس جي پُڄاڻيءَ کان اڳ رنگو پوپٽ، صدر صاحب جي اجازت سان پريم پور ڳوٺ جي ڳوٺاڻن پاران، جيتن جي تنظيم ڏانهن لکيل درخواست پڙهي ٻڌائي:
جيت برادريءَ جي خدمت ۾ اپيل
توهان سڀني کي سُڌ هوندي ته اسين ڳوٺ پريم پور جا رهواسي، سالن کان هڪ ظالم شخص جي ڏاڍ جو شڪار آهيون. هن ظالم پنهنجي ڏاڍائيءَ سان اسان جي زمينن تي قبضو ڪري، اسان کي بيگار ۾ وهائي بيشمار دولت گڏ ڪئي آهي. هن اسانجو رتُ پيتو آهي، پر سندس اڃ ڏينهون ڏينهن وڌندي وڃي ٿي. اسان توهان کي سهڪار لاءِ گُذارش ڪندي چئون ٿا ته هن ظالم جي چنبي مان اسان جي جان آزاد ڪرائڻ لاءِ ڪوشش ڪريو.
اميد ته توهان مايوس نه ڪندا.
فقط
پريم پور جا ڳوٺاڻا.
رنگو پوپٽ درخواست پڙهي پوري ڪئي ته سڀني جيتن ۾ سُس پُس شروع ٿي وئي. نانگ سڀني کي راءِ ڏيڻ لاءِ چيو.
وڇن جي اڳواڻ چيو: ”ماڻهو پنهنجا معاملا پاڻ نبيريندا، اسان کي سندن وچ ۾ نه پوڻ گھرجي.“
هڪ ماڪوڙي ڳالهايو؛ ”پوري ڪائنات ۾ رهندڙ سڀ ساهوارن جا هڪٻئي تي ڪجھه حق ۽ فرض آهن. اسان جڏهن اتحاد ۽ محبت جون ڳالهيون ٿا ڪريون ته اسان تي اهو به لازم آهي ته اسان مسڪين ڳوٺاڻن جي وس آهر واهر ڪريون.“
ڀؤنر ڀڻڪار ڪندي چيو: ”اسان کي ان ڳالهه کان لنوائڻ نه کپي. مان ساڳئي ڳوٺ ۾ رهندو آهيان، ويچارن ڳوٺاڻن سان وڏي ويڌن آهي.“
ماڪڙ جي اڳواڻ ڳالهايو: ”سردار نانگ جيڪڏهن حڪم ڪري ته اسين ان ظالم شخص جو سڄو فصل کائي ڇڏيون.“
پوپٽ سندس ڳالهه ڪٽيندي چيو: ”فصل ته غريب هارين جي محنت آهي، جيڪو هنن کي ملڻ گھرجي. فصل تباهه ناهي ڪرڻو پر ظالم شخص جو خاتمو آڻڻو آهي.“
اهڙي ريت گھڻي بحث مباحثي کان پوءِ جيتن جو صدر نانگ ڦڻ ڪڍي ڳالهائڻ لڳو: ”پيارا دوستو! درخواست بابت، توهان سڀني جون ڳالهيون ٻڌڻ کانپوءِ اها ڳالهه ته واضح ٿي وئي آهي ته ڳوٺاڻن جي مدد ڪرڻي آهي. حالانڪ ان معاملي ۾ اسان جو ڪو واسطو ڪونهي، پر انسانن جي مجبوري ۽ اڪثريت جي فيصلي کان لنوائي نه ٿو سگھجي. پر هاڻ ان ظالم جي خاتمي لاءِ ڪهڙا ٽولا تيار ٿيندا؟“
ڏينڀن چيو:
”ان ظالم واسطي اسان جو ننڍڙو ٽولو ئي ڪافي آهي.“
وڇن وراڻيو:
”اسان جا ٻه ٽي وڇون ان ظالم کي قبر تائين پهچائي ڇڏيندا.“
مڇرن چيو:
”تاريخ ۾ نمرود جو واقعو ڪنهن کان وسريون ڪونهي. ڪيئن نه اسان جي برادريءَ جي هڪ منڊڙي مڇر ظالم نمرود جو جيئڻ جنجال ڪري ڇڏيو هو. اسان به هن موجوده دؤر جي نمرود سان ساڳيو حشر ڪري سگھون ٿا.“
اهڙي ظالم شخص جي خاتمي لاءِ مختلف جيتن پاڻ کي وڃڻ لاءِ پيش ڪيو.
سڀني جون ڳالهيون ٻڌي آخر ۾ نانگ چيو: ”توهان سڀني جي جذبن جو آءٌ قدر ٿو ڪريان، پر انهيءَ نيڪ ڪم لاءِ آءٌ اڪيلي سِر ويندس، رڳو ڳوٺ تائين پهچائڻ ۽ رستو ڏيکائڻ لاءِ ڀائو ڀؤنر منهنجي رهنمائي ڪندو.“
نانگ جا خيال ٻڌي سڀُ جيت سندس ساراهه ڪرڻ لڳا.
نانگ ۽ ڀؤنر انهيءَ ڳوٺ ڏانهن روانا ٿي ويا. سج لهڻ تي هو، جو ٻئي ڄڻا ڳوٺ ۾ انهيءَ ظالم جي حاويليءَ وٽ پهتا. هو اڃا پهتا ئي مس ته گھوڙي تي سوار اهو ظالم شخص بندوق ڪلهي تي کنيون حاويليءَ جي شاهي در مان اندر وڃي رهيو هو. ڀؤنر ڀڻڪار ڪري نانگ کي چيو: ”سائين! اهو آهي ظالم شخص، جنهن ڳوٺاڻن جو رتُ پيتو آهي.“
نانگ، ڀؤنر کان موڪلائي، ڪنڊن وٽان لڪندو لڪندو پوري هوشياريءَ سان، حاويليءَ جي ان ڪمري ۾ وڃي لڪو، جتي ان ظالم شخص جو پلنگ رکيل هو. ڪجھه دير کانپوءِ ظالم شخص پنهنجي ڪمري ۾ آيو ۽ جُتي لاهي سمهي پيو. نانگ آهستي آهستي وڃي سندس جتيءَ ۾ ويٺو. اڌ رات جو اهو ظالم شخص اٿيو ۽ جيئن ئي جُتي پائڻ وارو هو ته نانگ سندس پير ۾ ڏنگ هنيا. ظالم شخص رڙيون ڪندي پٽ تي ڪري پيو. سندس رڙين تي نوڪر چاڪر ڊوڙندا آيا. تيسيتائين نانگ ڦڙتيءَ سان اتان نڪري، باغ ۾ وڃي لڪو ۽ صبح ٿيڻ جو انتظار ڪرڻ لڳو. هوڏانهن ظالم شخص کي بچائڻ لاءِ بروقت ڪيترائي جوڳي، مانڊا، حڪيم ۽ طبيب گھرايا ويا، پر هو سج اڀرن کان اڳ ئي مري ويو.
ڳوٺاڻن جڏهن صبح جو ظالم شخص جي موت جي خبر ٻڌي ته سڀني سک جو ساهه کنيو. پوءِ سڀ ڳوٺاڻا بنا ڪنهن ڊپ ڊاءَ جي خوش خوش پنهنجون حياتيون گذارڻ لڳا.
[[يوزر:لطف اللّه اڄڻ|لطف اللّه اڄڻ]] ([[يوزر بحث:لطف اللّه اڄڻ|ڳالھ]]) 07:11, 12 مَئي 2017 (UTC)
| 