|
|
|
= واقعا =
هو هڪ حاڪم هيو۔ هو هڪ دفعي [[مسجد نبوي|مسجد]] ۾ منبر رسول تي بيهي خطبو ڏئي رهيو هيو ته هڪ غريب شخص اٿي بيٺو ۽ چيو اي عمر اسان تنهنجو خطبو ان وقت تائين نه ٻڌنداس سنیں جيستائين تون هي نه ٻڌائيندي ته هي تون جيڪو ڪپڙو پاتو آهي اهو وڌيڪ آهي جڏهن ته [[بيت المال]] مان جيڪو ڪپڙو مليو هيو اهو ان کان تمام گهٽ هيو۔تو عمر فاروق رضي الله تعالٰي عنه چيو ته مجمع ۾ منهنجو پٽ عبداللہ موجيد آهي، [[عبدالله بن عمر]] بيهي رهيو۔ عمر فاروق چيو ته پٽ ٻڌاء ته تنهنجي پيءُ هي ڪپڙو ڪاڏانهن آندو آ نہ تہ قسم آهي ان ذات جو جنهن جي قبضي ۾ منهنجي جان آهي مان قيامت تائين هن منبر تي نه چڙهندس۔ عبدالله ٻڌايو تہ بابا کي جيڪو ڪپڙو مليو هيو اهو تمام گهٽ هيو ان سان ان جو پورو ڪپڙو نہ ٺهي سگهي ها۔ ۽ ان وٽ جيڪو پائڻ جي لاء لباس هو اهو تمام پراڻو ٿي چڪو هو۔ ان لاء مون پنهنجو ڪپڙو پنهنجي والد کي ڏئي ڇڏيو۔
ابن سعد فرمائن ٿا ته اسان هڪ ڏينهن امير المؤمنين جي دروازي تي ويٺا هياس ته هڪ ڪنيز گزريگذري ۔ ڪجهہ چوڻ لڳالڳو تہ هر ٻانهي حضرت جي آهي۔ عمر فرمايو تہ امير المؤمنين کي ڇا حق آهي تہ هو خدا جي مال مان ٻانهي رکي۔ منهنجي لاء صرف ٻہ جوڙا ڪپڙا هڪ گرمي جو ۽ ٻيون جهاڙيسياري جو ۽ اوسط درجي جو کاڌو بيت المال مان وٺڻ جائز آهي۔ باقي منهنجي اها ئي حيثيت آهي جيڪا هڪ عام مسلمان جرجي آهي۔ جڏهن پاڻ ڪنهن بزرگ کي عامل بڻائي موڪلينداموڪليندو هئاهو تهتہ هي شرطون ٻڌائينداٻڌائيندو هئاهو :
1-گهوڙي تي ڪڏهن نہ سوار ٿيجان۔
2-عمدو کاڌو نہ کائجان۔
|
