پکي: جي ورجائن ۾ تفاوت

منڇر ۾ ديسي پکي ٻارهوئي هوندا آهن، پر انهن جو شڪار ٿَڌي مُند (آڪٽوبر کان مارچ) ۾ ٿيندو آهي. سيپٽمبر جي 15-20 تاريخ کان پرديسي پکي اچي ويندا آهن، جي اڪثر ڪري سائبيريا مان ايندا آهن،آهن. جڏهن اُتي جون ڍنڍون ۽ سامونڊي ڪنارا ڄمي برف ٿي پوندا آهن تهتہ پوءِ اهياُهي پکي سنڌ جي ڍنڍن ڏانهن رخرُخ ڪندا آهن ۽ وري گرمين ۾ واپس هليا ويندا آهن. انهن پرديسي پکين جا قديم زماني ۾ تقريباً ٽي سئو قسم هوندا هئا. هاڻي انهن مان ڪيترا نسل ختم ٿيڻ ڪري اهي ڏسڻ ۾ ڪيننہ ٿا اچن.

شڪاري ۽ مهاڻامُهاڻا پکين کي آڏي ۽ ونجهر ڍٻ ۾ ڦاسائيندا آهن. ڪڏهن ڪڏهن بندوق سان بهبہ پکين جو شڪار ڪندا آهن. خاص ڪري امير ماڻهن کي ملاح ٻيڙين ۾ چاڙهي بندوق سان پکين جو شڪار ڪرائيندا آهن.

پکين جي شڪار جا طريقا: انساننماٹھن پکين جي شڪار لاءِ جيڪي طريقا ايجاد ڪيا، تنتِن مان آسان طريقو ”کڏڻي جي شڪار“ جو آهي. کُڏڻي ۾ شڪاري لڪي ويهي ٿو. ان کڏڻيکُڏڻي کي ٺاهڻ لاءِ وڻن جون ڪجههڪُجھہ ٽاريون زمين ۾ کوڙي، انهن کي پاڻ ۾ جوڙي ڇڏيندا آهن تهتہ جيئن کڏڻيکُڏڻي ۾ ويٺل ماڻهوءَ کي پکي ڏسي نهنہ سگهن. انهيءَ طريقي سان شڪار ڪندڙ گهڻو ڪري ٿورن پکين ۾ ڌڪ نهنہ هڻندا آهن. تمام گهڻا پکي گڏ ٿيندا تهتہ پوءِ ڌڪ هڻندا. ڪڏهن ڪڏهن هڪ ڌڪ ۾ پندرهن کان بهبہ وڌيڪ پکي مري پوندا آهن.

پکين کي شڪار ڪرڻ جا ٻيا بهبہ گهڻا طريقا آهن: جيئن ته ٺپيءَ جو طريقو، رَڇ جو شڪار، مُهاڙيءَ جو شڪار ۽ کنڌيءَ جو شڪار وغيره.

خيرپور جا مير ۽ ٻيا شاهوڪار ماڻهو پکين جو شڪار جدا جدا نمونن سان ڪندا هئا،هئا. جيئن تهتہ هي شڪار ٻيلي، ٽڪرٽَڪر ۽ ٿر جي ڍنڍن، ڍورن، تلائن ۽ پاڻيءَ جي دُٻن تي ٿيندو آهي، اناُن ڪري صبح يا شام جو بندوقون کڻي اچي پاڻيءَ جا پکي ماريندا آهن. انهن پکين مان نيرڳي، بدڪون، ڪارا، ڪرڙا ۽ سگهوش مشهور آهن. اهياِهي پکي سياري جي موسم ۾ ايندا آهن. انهناِنهن موسمي پکين کان سواءِ ٻيا جهنگ جا پکي هيٺين نمونن سان شڪار ڪبا آهن: چاڙهڪو، ٻولي، هُشڪر، چُوڻِ ۽ اُڏارو وغيره.<ref>ڪتاب: [[انسائيڪلوپيڊيا سنڌيانا]]، جلد ٽيون، ڇپيندڙ: [[سنڌي ٻولي جو با اختيار ادارو|سنڌي لئنگئيج اٿارٽي]] (ISBN: 978-969-9098-40-6) سال: 2011 </ref>

هر علائقي ۾ پکين جي شڪار جا جدا جدا نمونا هوندا آهن، جيئن تهتہ لاڙ ۾ پکين ڦاسائڻ جا سنڊ آهن: وانجهار، گُهٽَ، ڪَنيري ۽ ڇَتَ.