رياضت: جي ورجائن ۾ تفاوت

ڊاٿل مواد شامل ڪيل مواد
سنوار جو تَتُ ڪونهي
ٽيگَ: موبائل سنوار موبائل ويب سنوار وڌيل موبائل سنوار
سنوار جو تَتُ ڪونهي
ٽيگَ: موبائل سنوار موبائل ويب سنوار وڌيل موبائل سنوار
سِٽَ 1:
[[File:Portrait of a Muslim ascetic (fakir) in Eastern Bengal in the 1860s.jpg|thumb|190px|1860 واري ڏھاڪي ۾ نڪتل بينگال جي ھڪ عارف مسلمان صوفي فقير جي تصوير]]
 
'''رياضت''': {{ٻيا نالا|انگريزي= ''' Asceticism '''}} جنھن کي عربي ۾ ذھد چوندا آھن. ان ۾ طرحين طرحين مذھبي مشقون شامل ھونديون آھن جن وسيلي جسم ۽ خواھشن تي ضابطو حاصل ڪيو ويندو آهي تہ جيئن ذھني ۽ روحاني ڪيفيت جي تسڪين ٿئي<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام" />. انگريزي لفظ اسيٽسزم يوناني لفظ ايسڪيسس (askesis) مان نڪتل آهي جنھن جي معني آهي تربيت يا مشق<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام" />. رياضت جو تصور ھندو مت ، ٻڌ ازم ، عيسائيت ۽ محدود نموني اسلام ۾ بہ ملي ٿي. پر اسلام ۾ ان جي انتھا ۽ غيرشادي شدہ زندگي گزارڻ جي ترديد ملي ٿي ڇوتہ اسلام اعتدال تي زور ڏئي ٿو<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام" />. اسلام ۾ 30 ڏينھن روزا رکي انھن م کائڻ پيئڻ ۽ جنسي خواھشن پوري ڪرڻ کان پرھيز ڪرڻ ۽ حج جي دوران پاڻ تي مختلف پابنديون لڳائي پاڪ رکڻ, رات جي وقت جاڳي عبادت ڪرڻ وغيره رياضت جا مثال آھن<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام" />. اسلام ۾ رياضت ۾ مھارت عارفاڻي راھ تي ھلندڙ صوفين کي آھي. خيال آهي ته لفظ صوفي '''صوف''' (suf) لفظ مان نڪتل آهي جنھن جي معنيَ '''ان جو ٺھيل جبو''' آھي جيڪي ذاھد يا رياضت ڪندڙ پائيندا ھيا<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام" />. صوفين جي دعوا آھي تہ اھي محمد صہ ۽ اسلاف جي نمونن يا طريقن تي ھلندڙ آھن. جيڪڏهن تاريخي طور تي ڏسجي ته آھي اسلام کان اڳ جي وچ اوڀر ۽ ايشيا جي مذھبن کان متاثر ٿيل آھن<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام" />. محمد صہ پنھنجي زندگي نھايت سادگيءَ سان گذاري ۽ باقائدگي سان تھجد پڙھندڙ ھو ۽ نفساني ضابطو رکندڙ ۽ ڪثرت سان روزا رکندڙ ھيو. ان بعد مسلمانن جڏھن دنيا فتح ڪرڻ شروع ڪئي ته ذھد جي رستي تي ھلندڙ حسن بصري جھڙن شخصن مسلمان حاڪمن جي دولت سان چاھ ۽ عيش عشرت واري زندگي کي رد ڪري ڇڏيو. سندن خيال ھو تہ دنيا جو چاھ ماڻھن کي خدا کان ۽ ان جي فرمانبرداري کان ۽ جنت جي حاصلات کان ھٽائي ڇڏي ٿو. انھن غريبي واري روحاني زندگيءَ کي چونڊيو. انھن جي سلسلن تي ھلندڙ فقير سڏبا ھئا جنھن جي معني غريب ماڻھو ھئي. فارسي ۾ فقير لاء درويش لفظ استعمال ٿيندو آهي. انھن صوفين رياضت جا طريقا اپنايا تہ جيئن پنھنجي نفس جي خواھشن ۽ اڌمن تي ضابطو ڪري سگھن. روحاني تڪميل جي راھ ۾ غربت، توبھ، ترڪ دنيا، پرھيزگاري، تياڳ، ۽ جسماني بک منزلون سمجھيون ويون<ref name="انسائيڪلوپيڊيا آف اسلام "> - Encyclopedia of Islam- Juan E. Campo J. Gordon Melton, Series Editor-: Facts On File, Inc. An imprint of Infobase Publishing 132 West 31st Street New York NY 10001
- pages# 65,66, </ref>.