|
|
|
[[File:Ահմադ իբն Հանբալ.jpg|thumb|]]
'''امام احمد -بن- حنبل''' <sup>رحه-</sup> فقہ جي اُنهن چئن امامن مان هڪ هو، جنهن جي پيروي ڪرڻ ۾ مسلمان سعادت سمجهن ٿا.
امام صاحب جي ولادت 163هه/ مطابق 780ع ڌاري -بغداد- ۾ ٿي. -تعليم- وڏن محدثن وٽ حاصل ڪيائين. وڌيڪ علم حاصل ڪرڻ لاءِ مڪي، مديني، شام، بصري، يمن ۽ ڪوفي به ويو. 185هه/801ع ڌاري حديث جي عنوان تي هڪ ڪتاب لکيائين، جنهن ۾ هڪ لک ويهه هزار حديثون شامل هيون. سندس شاگردن ۾ -امام بخاري- رحه ۽ [[امام مسلم]] رضا رحه قابل ذڪر آهن.
خليفي معتصم بالله جي حڪومت جي دؤر ۾، -امام- صاحب -جن- ’خلق قرآن‘ جو نظريو رکندڙ هو. انهيءَ ڳالهه تي کيس هٿڪڙيون ۽ ٻيڙيون هڻي، معتصم بالله جي درٻار ۾ آندو ويو، -جتي- کيس قرآن کي مخلوق چوڻ لاءِ چيو ويو، پر پاڻ نه مڃيائون، جنهنڪري مٿس دُرن (ڦٽڪن) جو وسڪارو ڪرايو ويو. آخر بيهوش ٿي ڪري پيو ۽ نون (9) ڏينهن کان پوءِ، ڌڪن جو تاب نه سهي، 31 -جولاءِ- 855ع تي رحلت ڪيائين.<ref>[http://encyclopediasindhiana.org/article.php?Dflt=%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85%20%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF%20%D8%A8%D9%86%20%D8%AD%D9%86%D8%A8%D9%84%20%D8%B1%D8%AD%D9%87 امام احمد بن حمبل] [[انسائيڪلوپيڊيا سنڌيانا]]، جلد پھريون. [[سنڌي ٻوليءَ جو با اختيار ادارو]]، حيدرآباد. سال:2012</ref>
== حوالا ==
{{حوالا}}
{{اڻزمريل}}
|
