ونواھ: جي ورجائن ۾ تفاوت
ڊاٿل مواد شامل ڪيل مواد
سنوار جو تَتُ ڪونهي |
Intisar Ali (بحث | ڀاڱيداريون) سنوار جو تَتُ ڪونهي ٽيگَ: موبائل سنوار موبائل ويب سنوار |
||
سِٽَ 1:
'''ونواھ جي رسم''':ونهه:
ونواھ يا ونهه جي لاءِ زالون وري سامان تيار ڪنديون آهن، جنهن کي پِڙو چوندا آهن پِڙي ۾ پنج سير ڪڻڪ جو اٽو پنج پاءَ گيهه، پنج پاءَ مٺو تيل، پنج پاءَ ميندي، پنج پاءَ کارڪون، پنج پاءَ ڏونگهيون، پنج پاءَ مصري، پنج پاءَ حلوو، پنج پاءَ جوَن جو اٽو، ڪيسو ڦل، اٻٽڻ جي لاءِ، وري ڪپڙن ۾، اکيو، کهنبو، ٻانڌڻون ۽ جُتي ڏبي آهي. پِڙو سهاڳيڻيون دهلن ڌمرن، ڳائڻ وڄائڻ سان کڻي ڪنوارتين وٽ وينديون آهن. ان مهل هي ڳيچ ڳائينديون آهن.پوءِ وڃي ڪنوار کي اکيو ٻڌينديون آهن، ان مهل گهڻو ڪري هي ڳيچ ڳائينديون آهن.پوءِ ڪنوار جا مينڍا جيڪي اڳيئي سندس ماءُ ويڙهي ڇڏيا هوندا، سي گهوٽيتيون کولينديون آهن. ان مهل هي ڳيچ چونديون آهن.
هوڏي وري گهوٽ دهلن ڌمرن سان ڪنواريتي اوطاق ۾ ويندو آهي. جتي ساهراڻي گهران زالون مکڻ ماکي ڍڪي، ٺاهي، ڳائي-وڄائي کڻي اينديون آهن. ان مان اڌ گهوٽ کي چَٽائينديون آهن، ۽ اڌ وري ڳائينديون ڪنوار ڏي کڻي وينديون آهن، ۽ کيس وڃي چٽائينديون آهن، گهوٽ هڪ ڏندڻ، سوئي ڪري سو به ماکي مکڻ سان گڏ ڪنوار ڏي موڪليندو آهي. جيسين شاديءَ جا سڀ ساٺ سوڻ پورا نه ٿين، تيسين اهو ڏندڻ ڪنوار جي هٿ ۾ رهندو آهي. ونهه ۾ ويٺل ڪنوار، گهر کان پير ٻاهر نه ڪڍندي آهي. ونهه ۾ کيس زالون اٻٽن هڻنديون آهن ته رنگ کُليس.<ref>{ڪتاب: سنڌ جي مدنيت؛ از:سيد منظور نقوي ؛ ٻيون ايڊيشن 1978، پبلشر: سنڌي ادبي بورڊ ڄامشورو {{cite web|url=http://www.sindhiadabiboard.org/catalogue/History/Book22/Book_page4.html}}}
</ref>
==سنڌ ۾ ونواھ پاڪستان جي قيام کان اڳ==
| |||