ڪھاڻي: جي ورجائن ۾ تفاوت

ڪيترن [[نقاد|نقادن]] جي راءِ آهي ته [[رٿا|پلاٽ]] کانسواءِ ڪهاڻي ڪجهه به نه آهي، ڇو ته پلاٽ ڪهاڻيءَ جي جان هوندو آهي. باقي جزا ضمني حيثيت رکندا آهن. پر [[جديد ادب]] ۾ نوان تجربا ڪيا ويا آهن ۽ نوان رجحان پيدا ٿيا آهن. [[انڊيا|ڀارت]] جي جديد اديبن ڪهاڻيءَ جي هڪ قسم کي ’ [[اَڪهاڻي]]‘ سڏيو آهي. ’اَڪهاڻي‘ ۾ ڪهاڻي نه هوندي آهي. اهڙي ڪهاڻي، رٿا (Plot) کانسواءِ لکي وڃي ٿِي. [[امر جليل]] جي لفظن ۾ ”اهڙا افسانا، خيالن جي ڪڙيءَ ۾ ڪڙي Association of thoughts جي آڌار تي لکيا ويندا آهن. پلاٽ ليس افسانو ويهين صديءَ جي [[ايجاد]] آهي جنهن جا علمبردار، [[ارنيسٽ هيمنگوي]] (1899-1961)، [[وليم سرويان]] (1908-1981)، [[ارسڪن ڪالڊ ويل]] (1903987ع)، [[البرٽو]] وغيره آهن. سنڌي ۾ [[آنند کيماڻي]]، [[لعل پشپ]]، [[وشنو ڀاٽيا]]، [[منير ماڻڪ]]، [[نسيم پارس گاد]]، [[مشتاق شوري]] ۽ ڪن ٻين اَڪهاڻيون لکيون آهن. <ref name="autogenerated1">.ڪتاب:ادبي اصطلاحن جي تشريحي لغت؛مرتب: مختيار احمد ملاح؛پبلشر:سنڌ لئنگئيج اٿارٽي</ref>

(Historical Stories) :ماضي يا ان دور جي حالتن ۽ واقعن کي تاريخوار سهيڙي انساني جذبن ۽ احساسن سان ڍڪي ڪهاڻيءَ ۾ پيش ڪيو وڃي ٿو ۽ ائين محسوس ٿئي ڄڻ پڙهندڙ پاڻ اتي موجود آهي ته اهڙيون ڪهاڻيون تاريخي ڪهاڻيون سڏبيون آهن. [[محمد صديق ”مسافر“]]، [[محمد عثمان ڏيپلائي]]، [[ڌرمداس]] ۽ [[ميلا رام واسواڻي]] ڪيتريون تاريخي ڪهاڻيون لکيون.<ref>.ڪتاب:ادبي اصطلاحنname="autogenerated1" جي تشريحي لغت؛مرتب: مختيار احمد ملاح؛پبلشر:سنڌ لئنگئيج اٿارٽي</ref>